*του Μάη υπό/σχεση

ο ανθισμένος κήπος στο πατρικό

με τις τριανταφυλλιές, τις ροδιές, τις γαρδένιες, το γιασεμί και τη μαμά μουριά

το πρώτο που αντίκριζα κάθε του Μάη πρώτη

όταν ξυπνούσα το πρωί και ορμούσα έξω

για να μαζέψω λουλούδια από το βουνό γύρω απ' το σπίτι

μαργαρίτες, παπαρούνες, χαμομήλι, ταραξάκο κι ένα σωρό άλλα μικρά και εύθραυστα

μια αγκαλιά

τα έπαιρνα μαζί μου λες και για πάντα

τα έπλεκα στεφάνι και το χάριζα στη μαμά - όχι μουριά, την άλλη

τα χωράφια τώρα έγιναν πολυόροφες κατοικίες

το ίδιο και το πατρικό

και δεν είναι ότι μου λείπει η φύση 

γύρω απ΄ το σπίτι

είναι ότι έλειψαν οι άνθρωποι

[που ήρθαν αντί για τη φύση

γύρω απ' το σπίτι]

είναι ότι δεν μάγιεψε ποτέ

αυτό που μας ενώνει

η χαρά να ξυπνάς το πρωί

για να φτιάξεις στεφάνια

του Μάη υπόσχεση

για πάντα ανθισμένη

*λίγες παπαρούνες φυτρώνουν πια, πολύ λίγες

τό 'δες κι εσύ;

*πέφτεις βροχή

κι ακούς τη βροχή
να πέφτει
στη μέση εσύ
σε κύκλο αυτή
στη σκάλα, στον ακάλυπτο, στο μπαλκόνι, στην τέντα, στη ροδιά, στο βλέφαρο, στο τζάμι, στο σεντόνι, στο πάτωμα, στο στόμα, στο λαιμό,
να σε πνίγει,

κι αναρωτιέσαι πόσο ακόμα ουρανό
έχει να στραγγίξει,

πόσα φεγγάρια θολά,
έχει να γυαλίσει,
πόσα σύννεφα μαύρα,
έχει να ασπρίσει,
πόσα δάκρυα μόνα,
εχει να πλημμυρίσει,
πόσα αισθήματα άδεια,
έχει να γεμίσει

και πόσους ανθρώπους στεγνούς
μένει ακόμα
να ποτίσει

- κι είναι κι εκείνο το ποτιστήρι-βάτραχος
που μού 'ταξα θα σου πάρω
να σε ποτίζω στον κήπο μου

να μην σε φοβίζει πια μια στάλα βροχής

(το ποτιστήρι βγαίνει και σε άλλα ζωάκια,
το βάτραχο μόνο θυμάμαι)