βρόχος

Κάθεσαι μπροστά στο λάπτοπ,
που ακόμα χρωστάς,
και θα χρωστάς για καιρό ακόμα,
όντας ανίκανος να ξεπληρώσεις μία από τις δεκάδες δόσεις που έβαλες,
έχοντας, μάλλον, χάσει τελείως την μπάλα,
με λογαριασμούς, ανοιχτούς και ποτέ κλειστούς,
και κοιτάς την οθόνη,
πατάς refresh,
ξανά και ξανά,
περιμένεις μια επικοινωνία,
ένα λάικ,
ένα μήνυμα,
ένα πόουκ,
και σκέφτεσαι,
και σταματάς να σκέφτεσαι,
και έρχεται και φεύγει η επιθυμία,
να ψάξεις, να βρεις νέο προορισμό,
τι ζήτηση υπάρχει στις βόρειες χώρες,
τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου αφήνοντας πίσω όσα δεν έκανες,
όσα μισοέκανες,
κι όσα έκανες και σε ξέχασαν ή ξέχασες.

Δεν είσαι σίγουρος αν το μηδέν είναι η λύση,
δεν είσαι σίγουρος τι είναι πιο σκληρό,
το να μη σε περιμένει κανείς
ή το να μη λείψεις σε κανέναν,
και βάζεις να κατεβάσεις το νέο επεισόδιο του Game of Thrones,
να βάλεις να δεις,
μέχρι να σε πάρει ο ύπνος,
τουλάχιστον στο path,
και μέχρι να ξυπνήσεις,
τουλάχιστον στο path,
και να μη μιλήσεις σε άνθρωπο για ώρα,
μέρι να βγεις από το σπίτι,
να πας δουλειά,
πρόβα,
και η άρνηση να επιστρέψεις σπίτι
και να καθήσεις μπροστά στο λάπτοπ,
που ακόμα χρωστάς,
και θα χρωστάς
και μόνη λύση,
το νέο επεισόδιο του Game of Thrones,
που κατέβασες χθες και δεν κατάφερες να δεις,
γιατί σε πήρε ο ύπνος,
και πάλι σκέφτεσαι,
τι νόημα έχει να συνεχίσεις,
αυτό που για καιρό δούλεψες,
προσπάθησες και φαινομενικά βγήκες νικητής,
ποιος είναι ο συμμαχός σου,
και ποιος όχι,
ή αν απλώς εσύ είσαι όντως η γυναίκα της ζωής σου,
κι ο φίλος κι ο εχθρός,
και περιμένεις έναν έρωτα να σε αλλάξει,
να σε πιάσει από το χέρι και να σε τραβήξει ψηλά,
και τότε έρχονται στο μυαλό οι κουβέντες μιας φίλης σου:
"θες έναν έρωτα να σε βγάλει από αυτό που ζεις,
ή μια ασφάλεια να σε βουτήξει στη ρουτίνα;"
και παγώνεις
γιατί δεν ξέρεις τι πραγματικά θες
ή αν θες ένα από αυτά τα δύο
και ξέρεις ότι υπάρχει και ένα τρίτο
που θα το ανακαλύψεις μόλις ο νέος σου κάνει πόουκ,
και αρχίζεις να τραγουδάς,
για να μην ακούς τη σκέψη σου,
μέχρι που ζαλίζεσαι...

είναι και αυτή η σειρά με τα ζόμπι που τη ρούφηξες σε λίγα εικοισιτετράωρα,
κι είδες ανάμεσά τους πολλούς γνωστούς, πρώην φίλους, εραστές
και κυρίως είδες τον εαυτό σου

γιατί όλοι νοσούν
κι όλοι εν δυνάμει είμαστε ζόμπι
άλλοι ρουφάμε αίμα
δικό μας ή των άλλων
άλλοι τρώμε τις σάρκες μας,
ή των άλλων
κι άλλοι απλώς αφήνουμε το βρόχο
να μας σφίγγει το λαιμό
μέχρι να πνίξει
ό,τι οικείο
ό,τι όμορφο
ό,τι αγαπήσαμε
κι εμάς