*the dark side of the full moon

νομίζω πως
ο κόσμος μας θα αλλάξει
όταν το φεγγάρι θα μας βαρεθεί
και μας γυρίσει την πλάτη

μαύρη οθόνη εκεί πάνω
να αρχίσουμε την αναμετάδοση
νέας πανσελήνου

η παλιά είναι για τις καρτ-ποστάλ
εκεί κατοικούν τα ξεφτισμένα τσολιαδάκια
και τρώνε μουσακά
κι ο ζορμπάς αρχίζει το διασυμπαντικό του ταξίδι
αναμετάδοση

γκουντ-μπάι

επί
τέλους!

*γιορτή

ήσουν περίπου 2 χρόνων
όταν ο πατέρας σου έκλεισε την πόρτα πίσω του
κι έμεινε η μάνα σου να κλαίει
με εσένα στην αγκαλιά
που μόλις είχες γλιτώσει από τα κλειδιά
που προορίζονταν για εκείνη
μα πέτυχαν ξόφαλτσα εσένα

αυτό το μικρό σημάδι
στην άκρη του δεξιού σου ματιού
λίγο πριν το αφτί
λίγο μετά το μάτι

που δεν κατάφερε όμως να σου στερήσει καμιά σου αίσθηση
μα την χάραξε βαθιά

το σπίτι έμεινε άδειο από "μπαμπά"
με το μαμά να έχει χωριστεί στα δυο
και να φουσκώνει μέρα με τη μέρα
όλο πιο πολύ
γιατί δεν άντεχε την απουσία
που την κατάπιε και ήθελε μόνο να την ξερνάει
στα μούτρα σου
κάθε φορά που η έλειψη ήταν πιο δυνατή από την κακή συνήθεια

κι ήξερες πως ο πατέρας σου δεν ήταν εκεί
μα δε σε ένοιαζε
γιατί ήσουν χαμένος στο δικό σου κόσμο
φτιαγμένο από πλαστικές κούκλες, αυτοκινητάκια, επιτραπέζια, ζωγραφιές, μουσικές, φορέματα της μαμάς και της αδερφής σου, δαντέλες και ραφτικά

μεγαλώνοντας
η μόνη παρουσία του μπαμπά
ήταν η απουσία
χαμένος μέσα σε γυναίκες, παιδιά, γάμους, δουλειές, λεφτά, εξαγόραζε αγάπη και την πουλούσε πολύ φθηνά με την πρώτη ευκαιρία για την επόμενη νύμφη που θα του χτυπούσε την πόρτα

δε σε ένοιαζε
είχες μόνο θυμό
για την πληγή που άνοιξε στη μάνα σου
που κι αυτή μεγαλωμένη δίχως πατέρα
δεν την φρόντισε
αυτήν την ίδια πληγή
μα έχωσε το δάχτυλο μέσα της βαθιά
και την άνοιξε μέχρι το κόκαλο

είχες θυμό
και ήξερες πως εσύ θα γίνεις καλύτερος πατέρας

μα ξέχασες ότι δε θα γίνεις πατέρας
ότι δεν μπορείς να γίνεις πατέρας
ότι η κοινωνία σου δε δέχεται τους αλλιώτικους πατέρες

κι έτσι κράτησες μια υπόσχεση
να μείνεις πάντα παιδί

το δικό σου παιδί και το παιδί του πατέρα σου μαζί
το παιδί που θα ήθελες να έχεις
και το παιδί που δεν ήσουν ποτέ

όλα δεν ήσουν
κι όλα όσα είσαι

χρόνια πολλά, παιδί

*πλάκα μου κάνεις

έβλεπες ένα όνειρο

και πετάχτηκες

στις 6 το πρωί

σαν να έβλεπες εφιάλτη

πήρες στο χέρι το κινητό

μπήκες στο facebook

και με το ένα μάτι μισάνοιχτο

-με το άλλο εξ ορισμού κλειστό-

έγραψες: 

"Αφού όλοι οι Αθηναίοι θα ήθελαν να μένουν στην Πλάκα, γιατί η Αθήνα είναι όπως είναι; - σκέφτηκε και άλλαξε πλευρό."

Το επεξεργάστηκες για λίγο και ήθελες να συμπληρώσεις: 

"Γιατί η Αθήνα, δηλαδή, γιατί η ζωή σου δεν είναι σα σε ταινία του Παπακαλιάτη;"

Γιατί τα σπίτια σου δεν είναι πολύχρωμα, με πολλαπλά επίπεδα, σκάλες, σοφίτες, αυλές γεμάτες μπουκαμβίλιες, τριανταφυλλιές, σπάνια είδη ζώων και ανθρώπων, δρόμοι γεμάτοι ρετρό αυτοκίνητα, πουλιά να πετούν πάνω από τις πορφυροκόκκινες στέγες, ο λατερνατζής να σου γνέφει καλημέρα, μουσικές κλασικές, γιορτινές, εμβατηριακές, γεμάτες συναισθήματα κι αρώματα να βγαίνουν από τα ανοιχτά παντζούρια, παρέα με την πορτοκαλί κουρτίνα που την παρασέρνει το αεράκι μαζί με τα φρεσκοφουρνισμένα γεμιστά και το ζεστό ψωμί, φιλιά να σκάνε από ερωτευμένους σε κάθε γωνιά του δρόμου, παιδιά ανέμελα να παίζουν στα πάρκα και τις πλατείες, γιασεμιά να σερβίρουν γλυκά ή σκέτες μυρωδιές, όλοι οι άνθρωποι να εργάζονται με χαρά, σιγοτραγουδώντας ή να απολαμβάνουν τη βόλτα τους στα φρεσκοβρεγμένα πλακόστρωτα, η Ακρόπολη να χαμογελάει στην παντοδυναμία της, να μην κλαίει για το σπαταλημένο κορμί της, μόνο να ζητάει τα χάδια σου πού και πού, τις αναφορές σου και την υπόσχεση πως το μέλλον σου είναι να την αποτυπώσεις σε όποια μορφή, να την μεταμορφώσεις, ακόμα και να την ξεπεράσεις με έναν Παρθενώνα που θα έχει αναφορές στο δικό σου βίο και όχι στη μνήμη των προγόνων σου, των, μας...

*και για να μην ξεχνιόμαστε, ένας πρωταγωνιστής, εσύ, σε όλα... τα βλέπεις, τα απολαμβάνεις, τα ενορχηστρώνεις, τα κινείς, τους δίνεις πνοή - χωρίς εσένα, η δική σου Πλάκα, θα ήταν μια πλάκα στις κουβέντες κάθε παρέας που έριξε τσιμέντο στο όνειρό σου και στο παρέδωσε ως παρακαταθήκη, να νοσταλγείς αυτό που δεν έζησες, αυτό που θα μπορούσες να ζήσεις, αυτό που νιώθεις σου στέρησαν, αυτό που μόνο οι προνομιούχοι ζουν, κι όμως νιώθεις ότι θες να το υπερασπίσεις, γιατί μάλλον μόνο αυτό σου έμεινε, παρέα με κάποιες Καρυάτιδες, πριν σε εγκαταλείψουν κι αυτές γιατί στο Βρετανικό, τους είπε η άλλη, περνούν καλύτερα

*λαμπαδηδρόμος

έτρεξες μπροστά

να πάρεις το φως

το κράτησες για λίγο

και το σπατάλησες

σκοτάδι τώρα

για πόσο

;

*κουμπί

από παιδί, θυμάμαι τη μάνα μου να λέει ανέκδοτα - σε αντίθεση με τη δύσκολη ζωή της, ήταν σαν να ξορκίζει το θυμό και τη στέρηση με χιούμορ - και τα έλεγε τόσο πηγαία, που ήταν σαν να τα γεννάει εκείνη τη στιγμή - κι όλοι απορούσαν με το "πώς τα θυμάται;"... ένα από αυτά, θυμάμαι, ήταν μια ιστορία για ένα κουμπί: κουμπί που έλειπε, που δεν πατήθηκε ποτέ, που έψαχνε κάποιος να το βρει; δε θυμάμαι... θυμάμαι την αίσθηση που μου άφηνε αυτή η ιστορία, την ουσία, μα καμιά λεπτομέρεια που να με κάνει να μπορώ να την αφηγηθώ και να δικαιολογήσω την αίσθηση αυτή - και μετά από αυτό το θυροτηλέφωνο που αυθόρμητα φωτογράφισα χθες, μια σκέψη άρχισε να με κυριεύει: έτσι δεν είναι όλη η ζωή; όλες οι μνήμες; αισθήσεις που μένουν από ιστορίες που νομίζουμε ότι ζήσαμε... μπορεί να μην έχει μείνει τίποτα πια από το παρελθόν μας, μα πάντα θα υπάρχουν πράγματα από αυτό που μας στοιχειώνουν - και θα μας στοιχειώνουν όσο θα λείπει αυτό το κουμπί που δεν πατήθηκε ποτέ κι ο κάτοικος του διαμερίσματος δεν ειδοποιήθηκε ποτέ από την παρουσία σου κι άρα μετρά μόνο, ίσως, την απουσία σου - ή και όχι