*κουμπί

από παιδί, θυμάμαι τη μάνα μου να λέει ανέκδοτα - σε αντίθεση με τη δύσκολη ζωή της, ήταν σαν να ξορκίζει το θυμό και τη στέρηση με χιούμορ - και τα έλεγε τόσο πηγαία, που ήταν σαν να τα γεννάει εκείνη τη στιγμή - κι όλοι απορούσαν με το "πώς τα θυμάται;"... ένα από αυτά, θυμάμαι, ήταν μια ιστορία για ένα κουμπί: κουμπί που έλειπε, που δεν πατήθηκε ποτέ, που έψαχνε κάποιος να το βρει; δε θυμάμαι... θυμάμαι την αίσθηση που μου άφηνε αυτή η ιστορία, την ουσία, μα καμιά λεπτομέρεια που να με κάνει να μπορώ να την αφηγηθώ και να δικαιολογήσω την αίσθηση αυτή - και μετά από αυτό το θυροτηλέφωνο που αυθόρμητα φωτογράφισα χθες, μια σκέψη άρχισε να με κυριεύει: έτσι δεν είναι όλη η ζωή; όλες οι μνήμες; αισθήσεις που μένουν από ιστορίες που νομίζουμε ότι ζήσαμε... μπορεί να μην έχει μείνει τίποτα πια από το παρελθόν μας, μα πάντα θα υπάρχουν πράγματα από αυτό που μας στοιχειώνουν - και θα μας στοιχειώνουν όσο θα λείπει αυτό το κουμπί που δεν πατήθηκε ποτέ κι ο κάτοικος του διαμερίσματος δεν ειδοποιήθηκε ποτέ από την παρουσία σου κι άρα μετρά μόνο, ίσως, την απουσία σου - ή και όχι