*πλάκα μου κάνεις

έβλεπες ένα όνειρο

και πετάχτηκες

στις 6 το πρωί

σαν να έβλεπες εφιάλτη

πήρες στο χέρι το κινητό

μπήκες στο facebook

και με το ένα μάτι μισάνοιχτο

-με το άλλο εξ ορισμού κλειστό-

έγραψες: 

"Αφού όλοι οι Αθηναίοι θα ήθελαν να μένουν στην Πλάκα, γιατί η Αθήνα είναι όπως είναι; - σκέφτηκε και άλλαξε πλευρό."

Το επεξεργάστηκες για λίγο και ήθελες να συμπληρώσεις: 

"Γιατί η Αθήνα, δηλαδή, γιατί η ζωή σου δεν είναι σα σε ταινία του Παπακαλιάτη;"

Γιατί τα σπίτια σου δεν είναι πολύχρωμα, με πολλαπλά επίπεδα, σκάλες, σοφίτες, αυλές γεμάτες μπουκαμβίλιες, τριανταφυλλιές, σπάνια είδη ζώων και ανθρώπων, δρόμοι γεμάτοι ρετρό αυτοκίνητα, πουλιά να πετούν πάνω από τις πορφυροκόκκινες στέγες, ο λατερνατζής να σου γνέφει καλημέρα, μουσικές κλασικές, γιορτινές, εμβατηριακές, γεμάτες συναισθήματα κι αρώματα να βγαίνουν από τα ανοιχτά παντζούρια, παρέα με την πορτοκαλί κουρτίνα που την παρασέρνει το αεράκι μαζί με τα φρεσκοφουρνισμένα γεμιστά και το ζεστό ψωμί, φιλιά να σκάνε από ερωτευμένους σε κάθε γωνιά του δρόμου, παιδιά ανέμελα να παίζουν στα πάρκα και τις πλατείες, γιασεμιά να σερβίρουν γλυκά ή σκέτες μυρωδιές, όλοι οι άνθρωποι να εργάζονται με χαρά, σιγοτραγουδώντας ή να απολαμβάνουν τη βόλτα τους στα φρεσκοβρεγμένα πλακόστρωτα, η Ακρόπολη να χαμογελάει στην παντοδυναμία της, να μην κλαίει για το σπαταλημένο κορμί της, μόνο να ζητάει τα χάδια σου πού και πού, τις αναφορές σου και την υπόσχεση πως το μέλλον σου είναι να την αποτυπώσεις σε όποια μορφή, να την μεταμορφώσεις, ακόμα και να την ξεπεράσεις με έναν Παρθενώνα που θα έχει αναφορές στο δικό σου βίο και όχι στη μνήμη των προγόνων σου, των, μας...

*και για να μην ξεχνιόμαστε, ένας πρωταγωνιστής, εσύ, σε όλα... τα βλέπεις, τα απολαμβάνεις, τα ενορχηστρώνεις, τα κινείς, τους δίνεις πνοή - χωρίς εσένα, η δική σου Πλάκα, θα ήταν μια πλάκα στις κουβέντες κάθε παρέας που έριξε τσιμέντο στο όνειρό σου και στο παρέδωσε ως παρακαταθήκη, να νοσταλγείς αυτό που δεν έζησες, αυτό που θα μπορούσες να ζήσεις, αυτό που νιώθεις σου στέρησαν, αυτό που μόνο οι προνομιούχοι ζουν, κι όμως νιώθεις ότι θες να το υπερασπίσεις, γιατί μάλλον μόνο αυτό σου έμεινε, παρέα με κάποιες Καρυάτιδες, πριν σε εγκαταλείψουν κι αυτές γιατί στο Βρετανικό, τους είπε η άλλη, περνούν καλύτερα