*σνούπι λαβ, ντάρλιν

πόσες φορές σου έχει τύχει
να ξεκινάς από κάπου
και να καταλήγεις στην αγάπη

πόσο η αγάπη
χωρίς να είναι κίνητρο
γίνεται αγάπη
από σπόντα

πόσο αυτό το ξαφνικό
που συνέβη μόλις τώρα
ξεπερνά κάθε προσμονή
από πρόσωπα οικεία
και γίνεται απλά
αγάπη οικεία

μόνο ο σνούπι ξέρει
μόνο ο σνούπι σώζει
μόνο ο σνούπι ενσαρκώνει
μόνο ο σνούπι μπορεί

σνούπι λαβ, ντάρλιν

*πλανήτης εαυτός

κοίτα τους όλους πώς είναι κρυμμένοι
γιατί όλοι είναι χαμένοι
στο δικό τους μικρό μπαλκονάκι
με θέα
τη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη
εαυτού

και το τηλέφωνο δε θα χτυπήσει
να ρωτήσει
τι κάνεις;
πώς είσαι;
αρρώστησες;
να σου φέρω μια μέντα;
μήπως μούδιασες;
να σε πάω μια βόλτα;
μη φοβάσαι
με το λουράκι θα σ' έχω
γιατί δε θέλω
να σε χάσω

αυτή ή τόση
διακήρυξη
της ανεξαρτησίας

σου έξυσε τα μούτρα
τόσο
και δε σε αναγνωρίζεις
τόσο
που δε χρειάζεσαι ούτε καθρέφτη
κι εκείνος δε σε χρειάζεται

όλοι ίδιοι γίναμε
ανέκφραστα εγκεφαλικά
χωρίς χαρακτήρα

απάθεια
και μια γωνιά αγωνία για το μετά

γιατί το τώρα ήταν πριν μια ώρα
άλλαξε η ώρα
και είναι πάλι τώρα
κι όμως ήταν
πριν μια ώρα

*ψιτ, εσύ

το τίποτα
απ΄ το τίποτα
στο τίποτα

τόσο τίποτα
όλο δικό σου
αγκάλιασέ το
αγάπησέ το
τόχεις που τόχεις

μην είσαι αχάριστος
και θα στο ανταποδώσει

με τίποτα

γιατί το παν
σ΄αυτή τη ζωή

είναι το πάρε-δώσε
του τίποτα
ω τίποτα

*να παίζει και το λάπτοπ, τ' αμερικάνικα, τα σίριαλ, μια αιωνιότητα, στο τίποτα

κι ο λαγός, εαυτός
δεν εμφανίζεται

και πώς να τον ακολουθήσεις;

κι ακόμα στο λάκκο
πέφτεις
και θα πέφτεις

α, να ένας λαγός
θες να πεις

α, να ένας λάκκος
[τελικά μόνο] λες

*κι αν δεν ήσουν τώρα εδώ πού θα ήθελες να ήσουν και πού θα ήθελες να ήσουν για κάθε εδώ που θα ήσουν;

δεν αντέχει άλλη επεξεργασία το λογισμικό
και το κάθε νέο update το κρασάρει πιο πολύ
αναβαθμίζεται το software
σκουριάζει το hardware

έτσι γινόταν πάντα

κι όσο γεμίζεις σκουριά
τόσο τα νέα γίνονται αφόρητα

κι η Βαλτετσίου από κάτω μια σκέτη φωνή
φωνάζει ζωή, παιδί, μπάφο

η λύση στα πόδια σου
πέντε ορόφους κάτω

άντε κάψου
άντε χάσου
άντε γαμήσου

και πίσω μη γυρίσεις
στο διάολο παιδάκι μου

τι δεν καταλαβαίνεις;

ψιτ, εσύ
-α να χαθείς

στο λάκκο;
μην αργήσεις
έχουμε στιφάδο

*υπ/ερ/άνθρωπος

έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή σου
που πρέπει να πάρεις μια απόφαση

έρχεται αυτή η στιγμή
που επαναλαμβάνεται
κάθε στιγμή

και η απόφαση μένει ίδια

κι η λέξη άνθρωπος
που είσαι
σε ωθεί να γίνει υπ/ερ/άνθρωπος

ναι, στα μάτια των άλλων υπ/ερ/άνθρωπος

τόσα δα γραμματάκια
που μπαίνουν ανάμεσα στις λεξούλες
και τις κάνουν αποφάσεις

που παίρνεις
που δεν πήρες ποτέ

που αυτοί
μονίμως
οι άλλοι
πήραν για σένα

και τότε έρχεται και η λέξη όνειρο

τι όνειρο ρε;


και σε επαναφέρει στην τάξη

και η απόφαση μένει ίδια

μα διαρκώς έχει αλλάξει

το ξέρεις

μα για σένα η απόφαση διαρκώς μένει ίδια

τι απόφαση ρε;

το ρε μένει πάντα ίδιο

όλα τα άλλα έχουν ήδη αλλάξει

διαρκώς,

ρε άνθρωπος!

και θες να φωνάξεις

*η παλιά μουριά

στο πατρικό μου είχαμε ένα μεγάλο κήπο γεμάτο δέντρα, θάμνους και λουλούδια

μια κούνια που πήγαινε πέρα-δώθε κάθε μας παιδικό όνειρο

ένα παλιό έπιπλο γεμάτο κουτάκια και μπουκαλάκια

να παίζουμε φαρμακείο με τις αδερφές μου

την κυρά-Σόφη πέρα από τη μάντρα να μας βάζει τις φωνές κάθε μεσημέρι που βρεχόμασταν με το λάστιχο και μουσκεύαμε τη γεροντοκοριτσίστικη της απομόνωση

για να μας κανακέψει μετά, κερνώντας μας γλυκό του κουταλιού ξεναγώντας μας στο σπίτι-μουσείο της

μια αγκαλιά για όλα τα ζώα του κόσμου

δηλαδή πάπιες, παπαγάλους, σκυλιά και γατιά, ένα πρόβατο, μια κατσίκα, καναρίνια

και παραλίγο μια μαϊμού

είχαμε και μια γέρικη μουριά

που τα κλαδιά της έφταναν μέχρι τον ουρανό

έτσι μετρούσα τότε τον ουρανό

και πατώντας στα κλαδιά της

ανέβαινα όλο και πιο ψηλά

έτρωγα μούρα και έφτανα στην κορυφή της

και από εκεί είχα φτάσει στο πιο ψηλό σημείο του κόσμου

έτσι μετρούσα τότε τον κόσμο

μέχρι το απέναντι βουνό με τα λιγοστά σπίτια

μέχρι εκεί ήξερα θα φτάσω

(κι είχα φτάσει πολλές φορές με το ποδήλατο ή με τα πόδια)

και ήξερα πως θα το ξεπεράσω

και πίσω από το θρόνο του Ξέρξη

θα αρχίσει ξανά ο κόσμος

μα πια δεν έχω μουριά να πατήσω

ούτε μούρα

ούτε πάπιες και κατσίκες,

ούτε τριανταφυλλιές και ψεύτικα φάρμακα,

ούτε μάντρες να γκρεμίσω,

ούτε την κυρα-Σόφη,

ούτε τον παπαγάλο που τον έχασα πρόωρα γιατί τον άφησα ελεύθερο

ούτε καν τον ίδιο τον κήπο γιατί έγινε τριόροφος

έχουμε όμως μια καρυδιά

πλάι στο σπίτι

πιο ψηλή από το σπίτι

που η σκιά της ενοχλεί τη μάνα μου

και τα φύλλα της τα ξερά

και τα κλαδιά που κλείνουν τον ουρανό

και οι ρίζες της που απειλούν το σπίτι

και τη μάνα μου που φωνάζει πως δεν έχει έναν άντρα (να την κόψει για να ξαναδεί τον ουρανό)

πόσα καρύδια να σου δώσω

να μου δώσεις πίσω τη μουριά

με λίγο ουρανό στο πλάι;

έτσι μετράω ακόμα την αγάπη

(κι ορκίζομαι δεν έχω ξανα φάει πιο νόστιμο φρούτο

από κείνο το παραγινομένο κίτρινο μούρο)

έτσι μόνο

*γνωστοί/άγνωστοι

και γέμισαν οι ζωές μας από γνωστούς

αυτούς που αγαπήσαμε

συναναστραφήκαμε

συμπορευτήκαμε

ζήσαμε

και γέμισαν οι ζωές μας από αγνώστους

αυτούς που αγαπάμε ακόμα

χωρίς τα παρελκόμενα

και κοιτάμε μπρος

και έρχεται το πίσω πάλι

και νέοι άγνωστοι προστίθενται 

στη συνήθεια

και οι γνωστοί άγνωστη λέξη

ειρωνικές ζωές 

ακολουθία χωρίς συνδέσεις

δηλαδή

*επισκέπτης

έρχεται καθημερινά
δε λέμε πολλά
μονάχα επιβεβαιώνουμε
ο ένας την ύπαρξη του άλλου

*πουλόβερ

"φτάνει πια με την αγάπη
την έχεις ξεφτίσει"

είπε
κι άρχισε να πλέκει νέο πουλόβερ
με τα ίδια του τα ξέφτια
για το χειμώνα που έρχεται

και πριν αρχίσει να ξεφτίζει κι αυτό
θα φτιάξει άλλο
και μετά άλλο
κι άλλο

και στο τέλος δε θα έχει μείνει τίποτα να φοράει
μόνο μια μικρή κλωστή
δερμάτινη

να του θυμίζει
πως κάποτε είχε ολόκληρα κουβάρια
που τον έπλεκαν
ή τον έπνιγαν

δε θυμάται πια

*αερόστατο

είναι και αυτές οι μέρες
που εύχεσαι να ήσουν αερόστατο

να πετάς,
να πετάς,
και να πέφτεις,
όχι άλλο,

κι ας πέσεις,
μετά