*πλανήτης εαυτός

κοίτα τους όλους πώς είναι κρυμμένοι
γιατί όλοι είναι χαμένοι
στο δικό τους μικρό μπαλκονάκι
με θέα
τη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη
εαυτού

και το τηλέφωνο δε θα χτυπήσει
να ρωτήσει
τι κάνεις;
πώς είσαι;
αρρώστησες;
να σου φέρω μια μέντα;
μήπως μούδιασες;
να σε πάω μια βόλτα;
μη φοβάσαι
με το λουράκι θα σ' έχω
γιατί δε θέλω
να σε χάσω

αυτή ή τόση
διακήρυξη
της ανεξαρτησίας

σου έξυσε τα μούτρα
τόσο
και δε σε αναγνωρίζεις
τόσο
που δε χρειάζεσαι ούτε καθρέφτη
κι εκείνος δε σε χρειάζεται

όλοι ίδιοι γίναμε
ανέκφραστα εγκεφαλικά
χωρίς χαρακτήρα

απάθεια
και μια γωνιά αγωνία για το μετά

γιατί το τώρα ήταν πριν μια ώρα
άλλαξε η ώρα
και είναι πάλι τώρα
κι όμως ήταν
πριν μια ώρα