*καθημερινές διαδρομές

κατεβαίνοντας την Αιόλου και ανηφορίζοντας την Μπενάκη κάθε μέρα συναντάς κάθε λογής εμπειρίες
άγνωστους που σε χαιρετάνε εγκάρδια
γνωστούς που αποφεύγουν να διασταυρώσουν το βλέμμα και γίνονται μαύρα πουλιά
φίλους που τυχαία σε πάνε για καφέ
σκύλους που μοιραία σου γαβγίζουν γιατί παραβιάζεις το ζωτικό τους τετράγωνο
το παλιό Μετρόπολις που ανακαινίστηκε για να αντέξει την εγκατάλειψη
ένα μπαρ-φάντασμα
το νέο-πεϊνιρλάδικο
διάφορα μαγαζιά αγνώστου ταυτότητας
τις 2 γλυκές κυρίες του φωτοτυπάδικου
το μαγαζί με τα πανάκριβα προϊόντα του τόπου μας
με το καλύτερο ψωμί της πόλης μας
γάλα "γαϊδούρας"
το βιβλιοπωλείο της πρωτοπορίας και το ΟΚ-μίνι-μάρκετ
που συχνά μπαίνεις στο πρώτο και δε σου μένουν λεφτά για το δεύτερο
κατουρομυρωδιά και πατημένα σκατά
τον παλιό Λαμπρόπουλο με τις πιο γκροτέσκες βιτρίνες που είδες ποτέ
ένα ξεχασμένο Δημαρχείο στα πέρατα της πλατείας Κοτζιά
τον Αντρέα που τον λένε φτερού να σε φωνάζει γλυκά ή υποτιμητικά "κόρη μου"
κυρίες μαμάδες και κόρες να τρώνε παγωτό μηχανής από τον Κρίνο
την "πάρτε σπίρτα δε βλέπω"
τον πάντα μεθυσμένο και χαρούμενο τραγουδιστή με τα ακουστικά
την κυρία με τις βεντάλιες που σου φωνάζει πόσο σε αγαπάει
την κυρία με τα μαντήλια
εκθέσεις φυτών, βιβλίων, σεκιουριτάδων, τραπεζών και γιάπηδων
βιτρίνες ρετρό
ό,τι πάρεις 1 ευρώ
κουλούρια
λακούβες
τον καλύτερο καφέ της πόλης στο Χάρβεστ
μια Μπιενάλε
πρόχειρα ινσταλέισον
μπαμπάδες με ποδήλατα
τοξικομανείς
το Μαγκαζέ μαζί με τις μνήμες της τελευταίας δεκαετίας
την Αγία Ειρήνη με νιου λουκ
ουρά για φαλάφελ, το νέο πρέπει να φας
ουρά για μάμα-ρου, το παλιό πρέπει να φας
ουρά για σουβλάκι στον Κώστα, το νέο-παλιό πρέπει να φας
μηχανές σε διάφορες αποχρώσεις να τρέχουν ή σταθμευμένες
ένα στάρμπακς που έχει ξεμείνει
το τρενάκι λίγο πιο πέρα
κι έναν Παρθενώνα στο βάθος σαν το καλύτερο πόστερ του κόσμου
από αυτά που δε βγαίνουν σε αντίτυπα
όσα αντίτυπα κι αν έχουν βγει
κάπως έτσι ψαρεύω την τύχη μου καθημερινά
και κάποιος μου είπε ότι στον Κρίνο έχει και την καλύτερη τυρόπιτα με σουσάμι
θα την φάω πριν γίνει πρέπει-να-φας
κλπ

*victory

στο απένταντι μπαλκόνι η γυναίκα μαζεύει τα ξερόκλαδα από τα λουλούδια της
ο άντρας διαβάζει ένα βιβλίο  
εκείνη σκύβει και τον φιλάει
Νοέμβριος και αγαπιούνται ακόμα
στη βεράντα 
εκτός καιρού
άχρονα
κόντρα 
κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι η ζωή
έτσι απλή
έτσι απλά

*για τη Βίκυ

*σκυλάδικο[ ]

τι σε νοιάζει
πώς νιώθω
τι με νοιάζει
και μένα

δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα

[κι όταν φύγεις στείλε μου δέμα
την αγάπη που σκίζει το δέρμα
και την φτύνεις σαν νάτανε φλέμα]

τι πειράζει
που μόνος
τι πειράζει
που ξένος

δεν υπάρχει μεγαλύτερο μένος

[κι όταν έρθεις πούλα με σθένος
την αγάπη που ζεις σαν Παρθένος
σαν μια κούκλα που βάφτισες Ρένο(ς)]

άλλη μία
για μένα
άλλη μία
για σένα

μακριά μ' αροπλάνα και τρένα

[και ντυμένος πάντα στην πένα
την καρδιά θα την βάψω με χένα
σαν και τότε που με φώναζαν Λένα]

*σνούπι λαβ, ντάρλιν

πόσες φορές σου έχει τύχει
να ξεκινάς από κάπου
και να καταλήγεις στην αγάπη

πόσο η αγάπη
χωρίς να είναι κίνητρο
γίνεται αγάπη
από σπόντα

πόσο αυτό το ξαφνικό
που συνέβη μόλις τώρα
ξεπερνά κάθε προσμονή
από πρόσωπα οικεία
και γίνεται απλά
αγάπη οικεία

μόνο ο σνούπι ξέρει
μόνο ο σνούπι σώζει
μόνο ο σνούπι ενσαρκώνει
μόνο ο σνούπι μπορεί

σνούπι λαβ, ντάρλιν

*πλανήτης εαυτός

κοίτα τους όλους πώς είναι κρυμμένοι
γιατί όλοι είναι χαμένοι
στο δικό τους μικρό μπαλκονάκι
με θέα
τη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη
εαυτού

και το τηλέφωνο δε θα χτυπήσει
να ρωτήσει
τι κάνεις;
πώς είσαι;
αρρώστησες;
να σου φέρω μια μέντα;
μήπως μούδιασες;
να σε πάω μια βόλτα;
μη φοβάσαι
με το λουράκι θα σ' έχω
γιατί δε θέλω
να σε χάσω

αυτή ή τόση
διακήρυξη
της ανεξαρτησίας

σου έξυσε τα μούτρα
τόσο
και δε σε αναγνωρίζεις
τόσο
που δε χρειάζεσαι ούτε καθρέφτη
κι εκείνος δε σε χρειάζεται

όλοι ίδιοι γίναμε
ανέκφραστα εγκεφαλικά
χωρίς χαρακτήρα

απάθεια
και μια γωνιά αγωνία για το μετά

γιατί το τώρα ήταν πριν μια ώρα
άλλαξε η ώρα
και είναι πάλι τώρα
κι όμως ήταν
πριν μια ώρα

*ψιτ, εσύ

το τίποτα
απ΄ το τίποτα
στο τίποτα

τόσο τίποτα
όλο δικό σου
αγκάλιασέ το
αγάπησέ το
τόχεις που τόχεις

μην είσαι αχάριστος
και θα στο ανταποδώσει

με τίποτα

γιατί το παν
σ΄αυτή τη ζωή

είναι το πάρε-δώσε
του τίποτα
ω τίποτα

*να παίζει και το λάπτοπ, τ' αμερικάνικα, τα σίριαλ, μια αιωνιότητα, στο τίποτα

κι ο λαγός, εαυτός
δεν εμφανίζεται

και πώς να τον ακολουθήσεις;

κι ακόμα στο λάκκο
πέφτεις
και θα πέφτεις

α, να ένας λαγός
θες να πεις

α, να ένας λάκκος
[τελικά μόνο] λες

*κι αν δεν ήσουν τώρα εδώ πού θα ήθελες να ήσουν και πού θα ήθελες να ήσουν για κάθε εδώ που θα ήσουν;

δεν αντέχει άλλη επεξεργασία το λογισμικό
και το κάθε νέο update το κρασάρει πιο πολύ
αναβαθμίζεται το software
σκουριάζει το hardware

έτσι γινόταν πάντα

κι όσο γεμίζεις σκουριά
τόσο τα νέα γίνονται αφόρητα

κι η Βαλτετσίου από κάτω μια σκέτη φωνή
φωνάζει ζωή, παιδί, μπάφο

η λύση στα πόδια σου
πέντε ορόφους κάτω

άντε κάψου
άντε χάσου
άντε γαμήσου

και πίσω μη γυρίσεις
στο διάολο παιδάκι μου

τι δεν καταλαβαίνεις;

ψιτ, εσύ
-α να χαθείς

στο λάκκο;
μην αργήσεις
έχουμε στιφάδο

*υπ/ερ/άνθρωπος

έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή σου
που πρέπει να πάρεις μια απόφαση

έρχεται αυτή η στιγμή
που επαναλαμβάνεται
κάθε στιγμή

και η απόφαση μένει ίδια

κι η λέξη άνθρωπος
που είσαι
σε ωθεί να γίνει υπ/ερ/άνθρωπος

ναι, στα μάτια των άλλων υπ/ερ/άνθρωπος

τόσα δα γραμματάκια
που μπαίνουν ανάμεσα στις λεξούλες
και τις κάνουν αποφάσεις

που παίρνεις
που δεν πήρες ποτέ

που αυτοί
μονίμως
οι άλλοι
πήραν για σένα

και τότε έρχεται και η λέξη όνειρο

τι όνειρο ρε;


και σε επαναφέρει στην τάξη

και η απόφαση μένει ίδια

μα διαρκώς έχει αλλάξει

το ξέρεις

μα για σένα η απόφαση διαρκώς μένει ίδια

τι απόφαση ρε;

το ρε μένει πάντα ίδιο

όλα τα άλλα έχουν ήδη αλλάξει

διαρκώς,

ρε άνθρωπος!

και θες να φωνάξεις

*η παλιά μουριά

στο πατρικό μου είχαμε ένα μεγάλο κήπο γεμάτο δέντρα, θάμνους και λουλούδια

μια κούνια που πήγαινε πέρα-δώθε κάθε μας παιδικό όνειρο

ένα παλιό έπιπλο γεμάτο κουτάκια και μπουκαλάκια

να παίζουμε φαρμακείο με τις αδερφές μου

την κυρά-Σόφη πέρα από τη μάντρα να μας βάζει τις φωνές κάθε μεσημέρι που βρεχόμασταν με το λάστιχο και μουσκεύαμε τη γεροντοκοριτσίστικη της απομόνωση

για να μας κανακέψει μετά, κερνώντας μας γλυκό του κουταλιού ξεναγώντας μας στο σπίτι-μουσείο της

μια αγκαλιά για όλα τα ζώα του κόσμου

δηλαδή πάπιες, παπαγάλους, σκυλιά και γατιά, ένα πρόβατο, μια κατσίκα, καναρίνια

και παραλίγο μια μαϊμού

είχαμε και μια γέρικη μουριά

που τα κλαδιά της έφταναν μέχρι τον ουρανό

έτσι μετρούσα τότε τον ουρανό

και πατώντας στα κλαδιά της

ανέβαινα όλο και πιο ψηλά

έτρωγα μούρα και έφτανα στην κορυφή της

και από εκεί είχα φτάσει στο πιο ψηλό σημείο του κόσμου

έτσι μετρούσα τότε τον κόσμο

μέχρι το απέναντι βουνό με τα λιγοστά σπίτια

μέχρι εκεί ήξερα θα φτάσω

(κι είχα φτάσει πολλές φορές με το ποδήλατο ή με τα πόδια)

και ήξερα πως θα το ξεπεράσω

και πίσω από το θρόνο του Ξέρξη

θα αρχίσει ξανά ο κόσμος

μα πια δεν έχω μουριά να πατήσω

ούτε μούρα

ούτε πάπιες και κατσίκες,

ούτε τριανταφυλλιές και ψεύτικα φάρμακα,

ούτε μάντρες να γκρεμίσω,

ούτε την κυρα-Σόφη,

ούτε τον παπαγάλο που τον έχασα πρόωρα γιατί τον άφησα ελεύθερο

ούτε καν τον ίδιο τον κήπο γιατί έγινε τριόροφος

έχουμε όμως μια καρυδιά

πλάι στο σπίτι

πιο ψηλή από το σπίτι

που η σκιά της ενοχλεί τη μάνα μου

και τα φύλλα της τα ξερά

και τα κλαδιά που κλείνουν τον ουρανό

και οι ρίζες της που απειλούν το σπίτι

και τη μάνα μου που φωνάζει πως δεν έχει έναν άντρα (να την κόψει για να ξαναδεί τον ουρανό)

πόσα καρύδια να σου δώσω

να μου δώσεις πίσω τη μουριά

με λίγο ουρανό στο πλάι;

έτσι μετράω ακόμα την αγάπη

(κι ορκίζομαι δεν έχω ξανα φάει πιο νόστιμο φρούτο

από κείνο το παραγινομένο κίτρινο μούρο)

έτσι μόνο

*γνωστοί/άγνωστοι

και γέμισαν οι ζωές μας από γνωστούς

αυτούς που αγαπήσαμε

συναναστραφήκαμε

συμπορευτήκαμε

ζήσαμε

και γέμισαν οι ζωές μας από αγνώστους

αυτούς που αγαπάμε ακόμα

χωρίς τα παρελκόμενα

και κοιτάμε μπρος

και έρχεται το πίσω πάλι

και νέοι άγνωστοι προστίθενται 

στη συνήθεια

και οι γνωστοί άγνωστη λέξη

ειρωνικές ζωές 

ακολουθία χωρίς συνδέσεις

δηλαδή

*επισκέπτης

έρχεται καθημερινά
δε λέμε πολλά
μονάχα επιβεβαιώνουμε
ο ένας την ύπαρξη του άλλου

*πουλόβερ

"φτάνει πια με την αγάπη
την έχεις ξεφτίσει"

είπε
κι άρχισε να πλέκει νέο πουλόβερ
με τα ίδια του τα ξέφτια
για το χειμώνα που έρχεται

και πριν αρχίσει να ξεφτίζει κι αυτό
θα φτιάξει άλλο
και μετά άλλο
κι άλλο

και στο τέλος δε θα έχει μείνει τίποτα να φοράει
μόνο μια μικρή κλωστή
δερμάτινη

να του θυμίζει
πως κάποτε είχε ολόκληρα κουβάρια
που τον έπλεκαν
ή τον έπνιγαν

δε θυμάται πια

*αερόστατο

είναι και αυτές οι μέρες
που εύχεσαι να ήσουν αερόστατο

να πετάς,
να πετάς,
και να πέφτεις,
όχι άλλο,

κι ας πέσεις,
μετά

*ένα ουφ δηλαδή

ένα τοπίο ατέλειωτο, αχανές
χωρίς όρια εμφανή
μόνο αυτά που μπορεί η δική σου αίσθηση να φτάσει
η αίσθηση που συχνά μπερδεύεις με την αισθητική
και θες να ορίσεις το γεωγραφικό σου χώρο
με λόγο, σκέψη, ιδέα και χρόνο
άκρως προσωπικό
και θες να ορίσεις και το γεωγραφικό χώρο μου
με κάθε δικό σου ιδεατό
ιδανικό
ίδιον ενός εαυτού που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ
τα όριά του
και μέσα σε αυτά θέλει να πνίξει το δικό μου σαφές σχήμα
δεν ανήκω σε σέκτα
φίλου, οικείου, ξένου, θεού
κι αν θες
επίτρεψέ μου να βαδίζω στις άκρες μου
ελεύθερος
χωρίς να μου ορίζεις τα βήματά μου
γιατί αν σταματήσω να περπατάω με τα βήματά μου
και δανειστώ τα δικά σου
που είμαι σίγουρος πως ούτε εσύ τα έχεις ποτέ περπατήσει
θα σε εξαφανίσω τόσο
που δε θα φαίνεσαι
στο ορκίζομαι
αφού τόσο δε θες
να μην είμαι εγώ αυτό που εκπροσωπώ
και να γίνω αυτό που εσύ ποτέ δεν εκπροσώπησες
ένα ουφ
δηλαδή

Η συνέντευξη του Χάρη Αττώνη στη National Herald - "Greek Artists, Musicians, Dream On"

Haris Attonis has artistic satisfaction as a Greek actor, but little money indeed.
ATHENS – Although Greek films are enjoying newfound acclaim as producers and directors struggle to find funding in a crushing economic crisis, the life of an actor – as for musicians – is a tough one indeed these days.
Some 95 percent of actors are out of work and musicians have to pay for their own productions. Many travel to islands or places distant from Athens to perform, only to be told not enough money was taken in to pay them and some wait for years to be paid for state shows.
As conditions are chaotic, many artists decide whether to fund their projects or at the same time, do something else as a main profession.
Haris Attonis, actor and founder of the nonprofit corporation Degreezero, from the early stages of studies in England and then in Greece, found work. But with the passing of the years, from job to job, he was finding that the financial part was becoming less important.
The competition is huge; he has heard several employers tell him “If you don’t accept to work without money, there are hundreds after you who are willing to do, even for the experience.” And as the actors proliferate, demand diminished. “So getting together in groups and doing independent jobs was the only way” he says.
Georgina Konsta, an actress, said she has realized that “It’s difficult to have job exclusively and always in theater. It’s not made to work a few months to live the rest of the year. The obligations, expenses, needs can’t be covered,” she says.
So, she works at Pierce College, the American College of Greece, as a theater teacher in Summer Camp and in the winter in Theatrical Improvisation Club.
Konsta also participates in independent theater performances with small groups and she has starred in three short films in the last year, has directed three and has done the narration in two. This year, she’s starring with six others actors at Of Course Dreaming, a play based on Kiki Dimoula’s poetry.
MORE THAN ZERO
Attonis is involved with the family business which began with his grandfather. “It’s something that I denied at the outset to do things which I was interested in,” he explained.
The last years, he makes a living exclusively from there – having set up an e-shop and taking over the management of online sales, something that he had never imagined that he would do because his “involvement with the theater was always full-time.”
However, in 2010, he founded the non-profit organization Degreezero with some of his old classmates from the drama school. He said this was the only way to feel free to express what he wants and develop through theatre – there was no financial gain, only moral satisfaction. His last performance at the monologue I Am My Own Wife by Doug Wright made him proud and received excellent reviews.
Both tried to make a career in theater, but said soon they understood that it was costly. “Trying to make a living through theater requires giving yourself completely at the cost of personal life. It becomes your main priority,” Konsta said.
“For many years, I think that I was lucky,” Attoni said. “Maybe, I didn’t make works that brought me fame or money, but I’m proud of all. From the time that I have been studying, I was working in dance theatre or theatrical groups, some were requiring hours of rehearsals, others had performances late at night, others were in tour. When these are not paid, this is a big blow.”
Most actors, if they haven’t resources or income from their family, work at various jobs, whether they are dealing with their art or not, even toiling in a bar.
AN ARTIST’S ENERGY
Thanasis Christodoulou, known as Lumiere Brother, is a singer and composer who a few months ago released his second indie-pop album titled Twenty One.
But to get by, he also works at a company that manufactures remote monitoring systems for renewable energy units and telecommunications antennas.
He said realized that he couldn’t deal professionally exclusively with music since he was student “watching that the music started and become something independent of the purely commercial part after it had begun the free movement through Internet.”
This wasn’t disappointing because, he said, “I always like to deal with my other great love, Physics.”
The main difficulty he said he faced is writing music “which in Greece has very small audience and thus this music can’t cover the financial part.”
Nikos Papadimitriou, the singer of alternative pop-rock band MENTA feels the same. “There isn’t a large audience for bands like ours in Greece. However, we try to create what we have in our minds every time, hoping that a little bit, along with discography, it will grow and our audience.”
He works as a medical visitor and the members of the band have funded some of their albums. “It’s our choice” he said. “The reason is that we don’t want to negotiate with anyone the artistic content of our work. We pay for everything. Usually, we exceed the budget, but not at the level that we can’t cover the extra cost.”
Certainly, there are difficulties that complicate the process. “First of all, you have the costs of recording and mastering, cover art and the cost of the same instrument, whether it’s cd, or vinyl. After that, many things can go beyond the original timetable and you should correspond by mail with people abroad, trying to explain your problem,” he said, noting the production process for their latest album under the band’s name, MENTA.
TAKE IT TO THE LIMIT
George Piaditis, one of the members of rock band No Sequence (which released their first album Levitation this year) works as a court clerk and said he doesn’t want to be an entertainer, “but to have identity as a musician/band, playing my own music and not simply to keep a various program at some clubs for a season.”
He got a taste of that as “We have had many nights run live and acoustic set in the same clubs, I didn’t like it. I wanted my composure.” It doesn’t mean that he won’t try more in the future, but only under certain conditions where he said he will feel more free and creative.
Christodoulou added: “I haven’t attempted to try making a living from music, because I simply know the limits in Greece.” He said he gets frustrated only when he realizes that the music that he loves doesn't mean much for some people around him with many young Greeks preferring pop and so-called “dog music,” because of the way it sounds, a genre many serious musicians disdain.
However, if he deals with a music kind that has bigger audience, “Maybe I’ll try” he said. The artists said they want to be creative. Why?
For Christodoulou it’s his love for creativity and imagination. It’s more relaxing and creative, because “There is no pressure for any other reason beyond music expression.”
Papadimitriou said, “I have invested time, effort, dreams and ideas. From first to last, it deserved everything.”
Konsta said she doesn’t give up because of “the love of audience and the response to any attempt, the truth in their eyes, their warm applause. I look at my team and I say we did it all together.”
Attonis said there’s a simpler reason. “It has already been decided for you.” Even, in the Greece of crisis. - Panayota Kontodema - TNH Correspondent

here's the official link:

Greek Artists, Musicians, Dream On

*the dark side of the full moon

νομίζω πως
ο κόσμος μας θα αλλάξει
όταν το φεγγάρι θα μας βαρεθεί
και μας γυρίσει την πλάτη

μαύρη οθόνη εκεί πάνω
να αρχίσουμε την αναμετάδοση
νέας πανσελήνου

η παλιά είναι για τις καρτ-ποστάλ
εκεί κατοικούν τα ξεφτισμένα τσολιαδάκια
και τρώνε μουσακά
κι ο ζορμπάς αρχίζει το διασυμπαντικό του ταξίδι
αναμετάδοση

γκουντ-μπάι

επί
τέλους!

*γιορτή

ήσουν περίπου 2 χρόνων
όταν ο πατέρας σου έκλεισε την πόρτα πίσω του
κι έμεινε η μάνα σου να κλαίει
με εσένα στην αγκαλιά
που μόλις είχες γλιτώσει από τα κλειδιά
που προορίζονταν για εκείνη
μα πέτυχαν ξόφαλτσα εσένα

αυτό το μικρό σημάδι
στην άκρη του δεξιού σου ματιού
λίγο πριν το αφτί
λίγο μετά το μάτι

που δεν κατάφερε όμως να σου στερήσει καμιά σου αίσθηση
μα την χάραξε βαθιά

το σπίτι έμεινε άδειο από "μπαμπά"
με το μαμά να έχει χωριστεί στα δυο
και να φουσκώνει μέρα με τη μέρα
όλο πιο πολύ
γιατί δεν άντεχε την απουσία
που την κατάπιε και ήθελε μόνο να την ξερνάει
στα μούτρα σου
κάθε φορά που η έλειψη ήταν πιο δυνατή από την κακή συνήθεια

κι ήξερες πως ο πατέρας σου δεν ήταν εκεί
μα δε σε ένοιαζε
γιατί ήσουν χαμένος στο δικό σου κόσμο
φτιαγμένο από πλαστικές κούκλες, αυτοκινητάκια, επιτραπέζια, ζωγραφιές, μουσικές, φορέματα της μαμάς και της αδερφής σου, δαντέλες και ραφτικά

μεγαλώνοντας
η μόνη παρουσία του μπαμπά
ήταν η απουσία
χαμένος μέσα σε γυναίκες, παιδιά, γάμους, δουλειές, λεφτά, εξαγόραζε αγάπη και την πουλούσε πολύ φθηνά με την πρώτη ευκαιρία για την επόμενη νύμφη που θα του χτυπούσε την πόρτα

δε σε ένοιαζε
είχες μόνο θυμό
για την πληγή που άνοιξε στη μάνα σου
που κι αυτή μεγαλωμένη δίχως πατέρα
δεν την φρόντισε
αυτήν την ίδια πληγή
μα έχωσε το δάχτυλο μέσα της βαθιά
και την άνοιξε μέχρι το κόκαλο

είχες θυμό
και ήξερες πως εσύ θα γίνεις καλύτερος πατέρας

μα ξέχασες ότι δε θα γίνεις πατέρας
ότι δεν μπορείς να γίνεις πατέρας
ότι η κοινωνία σου δε δέχεται τους αλλιώτικους πατέρες

κι έτσι κράτησες μια υπόσχεση
να μείνεις πάντα παιδί

το δικό σου παιδί και το παιδί του πατέρα σου μαζί
το παιδί που θα ήθελες να έχεις
και το παιδί που δεν ήσουν ποτέ

όλα δεν ήσουν
κι όλα όσα είσαι

χρόνια πολλά, παιδί

*πλάκα μου κάνεις

έβλεπες ένα όνειρο

και πετάχτηκες

στις 6 το πρωί

σαν να έβλεπες εφιάλτη

πήρες στο χέρι το κινητό

μπήκες στο facebook

και με το ένα μάτι μισάνοιχτο

-με το άλλο εξ ορισμού κλειστό-

έγραψες: 

"Αφού όλοι οι Αθηναίοι θα ήθελαν να μένουν στην Πλάκα, γιατί η Αθήνα είναι όπως είναι; - σκέφτηκε και άλλαξε πλευρό."

Το επεξεργάστηκες για λίγο και ήθελες να συμπληρώσεις: 

"Γιατί η Αθήνα, δηλαδή, γιατί η ζωή σου δεν είναι σα σε ταινία του Παπακαλιάτη;"

Γιατί τα σπίτια σου δεν είναι πολύχρωμα, με πολλαπλά επίπεδα, σκάλες, σοφίτες, αυλές γεμάτες μπουκαμβίλιες, τριανταφυλλιές, σπάνια είδη ζώων και ανθρώπων, δρόμοι γεμάτοι ρετρό αυτοκίνητα, πουλιά να πετούν πάνω από τις πορφυροκόκκινες στέγες, ο λατερνατζής να σου γνέφει καλημέρα, μουσικές κλασικές, γιορτινές, εμβατηριακές, γεμάτες συναισθήματα κι αρώματα να βγαίνουν από τα ανοιχτά παντζούρια, παρέα με την πορτοκαλί κουρτίνα που την παρασέρνει το αεράκι μαζί με τα φρεσκοφουρνισμένα γεμιστά και το ζεστό ψωμί, φιλιά να σκάνε από ερωτευμένους σε κάθε γωνιά του δρόμου, παιδιά ανέμελα να παίζουν στα πάρκα και τις πλατείες, γιασεμιά να σερβίρουν γλυκά ή σκέτες μυρωδιές, όλοι οι άνθρωποι να εργάζονται με χαρά, σιγοτραγουδώντας ή να απολαμβάνουν τη βόλτα τους στα φρεσκοβρεγμένα πλακόστρωτα, η Ακρόπολη να χαμογελάει στην παντοδυναμία της, να μην κλαίει για το σπαταλημένο κορμί της, μόνο να ζητάει τα χάδια σου πού και πού, τις αναφορές σου και την υπόσχεση πως το μέλλον σου είναι να την αποτυπώσεις σε όποια μορφή, να την μεταμορφώσεις, ακόμα και να την ξεπεράσεις με έναν Παρθενώνα που θα έχει αναφορές στο δικό σου βίο και όχι στη μνήμη των προγόνων σου, των, μας...

*και για να μην ξεχνιόμαστε, ένας πρωταγωνιστής, εσύ, σε όλα... τα βλέπεις, τα απολαμβάνεις, τα ενορχηστρώνεις, τα κινείς, τους δίνεις πνοή - χωρίς εσένα, η δική σου Πλάκα, θα ήταν μια πλάκα στις κουβέντες κάθε παρέας που έριξε τσιμέντο στο όνειρό σου και στο παρέδωσε ως παρακαταθήκη, να νοσταλγείς αυτό που δεν έζησες, αυτό που θα μπορούσες να ζήσεις, αυτό που νιώθεις σου στέρησαν, αυτό που μόνο οι προνομιούχοι ζουν, κι όμως νιώθεις ότι θες να το υπερασπίσεις, γιατί μάλλον μόνο αυτό σου έμεινε, παρέα με κάποιες Καρυάτιδες, πριν σε εγκαταλείψουν κι αυτές γιατί στο Βρετανικό, τους είπε η άλλη, περνούν καλύτερα

*λαμπαδηδρόμος

έτρεξες μπροστά

να πάρεις το φως

το κράτησες για λίγο

και το σπατάλησες

σκοτάδι τώρα

για πόσο

;

*κουμπί

από παιδί, θυμάμαι τη μάνα μου να λέει ανέκδοτα - σε αντίθεση με τη δύσκολη ζωή της, ήταν σαν να ξορκίζει το θυμό και τη στέρηση με χιούμορ - και τα έλεγε τόσο πηγαία, που ήταν σαν να τα γεννάει εκείνη τη στιγμή - κι όλοι απορούσαν με το "πώς τα θυμάται;"... ένα από αυτά, θυμάμαι, ήταν μια ιστορία για ένα κουμπί: κουμπί που έλειπε, που δεν πατήθηκε ποτέ, που έψαχνε κάποιος να το βρει; δε θυμάμαι... θυμάμαι την αίσθηση που μου άφηνε αυτή η ιστορία, την ουσία, μα καμιά λεπτομέρεια που να με κάνει να μπορώ να την αφηγηθώ και να δικαιολογήσω την αίσθηση αυτή - και μετά από αυτό το θυροτηλέφωνο που αυθόρμητα φωτογράφισα χθες, μια σκέψη άρχισε να με κυριεύει: έτσι δεν είναι όλη η ζωή; όλες οι μνήμες; αισθήσεις που μένουν από ιστορίες που νομίζουμε ότι ζήσαμε... μπορεί να μην έχει μείνει τίποτα πια από το παρελθόν μας, μα πάντα θα υπάρχουν πράγματα από αυτό που μας στοιχειώνουν - και θα μας στοιχειώνουν όσο θα λείπει αυτό το κουμπί που δεν πατήθηκε ποτέ κι ο κάτοικος του διαμερίσματος δεν ειδοποιήθηκε ποτέ από την παρουσία σου κι άρα μετρά μόνο, ίσως, την απουσία σου - ή και όχι

2:49 AM

έτσι είναι καρδιά μου
τι να κάνουμε
γίναμε καλώδιοι άνθρωποι
ενσύρματοι
πώς το λένε
με τετράγωνα κεφάλια και πίξελ για μάτια
και έτσι δε νιώθουμε και πολλά
μόνο ηλεκτρίζουμε
και ηλεκτριζόμαστε

παρόλα αυτά υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον
σαν φωτογραφία ρετρό
στην ίδια κορνίζα

ακόμα

*drawing by Dimitris Iosif Stamos